Zaburzenie dysocjacyjne, znane również jako zaburzenie konwersyjne, to zaburzenie psychiczne, w którym dana osoba cierpi na zaburzenia równowagi psychicznej, ze zmianami świadomości, pamięci, tożsamości, emocji, percepcji środowiska, kontroli ruchów i zachowania.
Tak więc osoba z tym zaburzeniem może doświadczać różnego rodzaju oznak i symptomów pochodzenia psychologicznego, które pojawiają się oddzielnie lub razem, bez jakiejkolwiek choroby fizycznej uzasadniającej ten przypadek. Najważniejsze z nich to:
- Czasowa amnezja , spowodowana określonymi wydarzeniami lub z innego okresu, zwana amnezją dysocjacyjną;
- Utrata lub zmiana ruchów części ciała , zwana dysocjacyjnym zaburzeniem ruchu;
- Spowolnienie ruchu i odruchy lub niemożność poruszania się , podobne do omdleń lub stanu katatonii, zwanego otępieniem dysocjacyjnym;
- Utrata świadomości tego, kim jesteś lub gdzie jesteś;
- Ruchy podobne do napadu padaczkowego , zwanego napadem dysocjacyjnym;
- Mrowienie lub utrata czucia w jednym lub kilku miejscach na ciele, takich jak usta, język, ramiona, dłonie lub nogi, nazywane znieczuleniem dysocjacyjnym;
- Stan skrajnego zamieszania mięta l;
- Wielokrotne tożsamości lub osobowości , co jest dysocjacyjnym zaburzeniem tożsamości. W niektórych kulturach lub religiach można to nazwać stanem opętania. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o tym konkretnym typie zaburzenia dysocjacyjnego, przeczytaj artykuł Dysocjacyjne zaburzenie tożsamości.
Osoby z zaburzeniami dysocjacyjnymi często wykazują zmiany w zachowaniu, takie jak nagła gorąca lub niezrównoważona reakcja, dlatego zaburzenie to jest również znane jako histeria lub reakcja histeryczna.
Ogólnie zaburzenie dysocjacyjne zwykle objawia się lub pogarsza po traumatycznych lub stresujących wydarzeniach i zwykle pojawia się nagle. Epizody mogą pojawiać się od czasu do czasu lub stawać się częste, w zależności od każdego przypadku. Występuje również częściej u kobiet niż u mężczyzn.
Leczenie zaburzeń dysocjacyjnych powinno być prowadzone przez psychiatrę i może obejmować stosowanie leków przeciwlękowych lub przeciwdepresyjnych w celu złagodzenia objawów, przy czym bardzo ważna jest psychoterapia.
Jak potwierdzić
Podczas kryzysów dysocjacyjnych można sądzić, że jest to choroba fizyczna, dlatego często pierwszy kontakt tych pacjentów następuje z lekarzem na izbie przyjęć.
Lekarz identyfikuje obecność tego zespołu podczas intensywnych badań zmian w ocenie klinicznej i badaniach, ale nie znaleziono niczego o podłożu fizycznym lub organicznym, który wyjaśniałby stan.
Potwierdzenia zaburzenia dysocjacyjnego dokonuje psychiatra, który oceni objawy pojawiające się w kryzysach oraz istnienie konfliktów psychologicznych mogących wywołać lub zaostrzyć chorobę. Lekarz ten powinien również ocenić obecność lęku, depresji, somatyzacji, schizofrenii lub innych zaburzeń psychicznych, które się pogarszają lub są mylone z zaburzeniami dysocjacyjnymi. Zrozum, czym one są i jak rozpoznać najczęstsze zaburzenia psychiczne.
Jak przebiega leczenie
Główną formą leczenia zaburzeń dysocjacyjnych jest psychoterapia, prowadzona przez psychologa, pomagająca pacjentowi w opracowaniu strategii radzenia sobie ze stresem. Sesje trwają do momentu, gdy psycholog uzna, że pacjent jest w stanie bezpiecznie zarządzać swoimi emocjami i relacjami.
Zaleca się również wizytę kontrolną u psychiatry, który oceni postęp choroby i może przepisać leki łagodzące objawy, takie jak leki przeciwdepresyjne, takie jak sertralina, leki przeciwpsychotyczne, takie jak tiapryd lub leki przeciwlękowe, takie jak diazepam, jeśli to konieczne.
