Rozszczep kręgosłupa charakteryzuje się zespołem wrodzonych wad rozwojowych, które rozwijają się u dziecka w pierwszych 4 tygodniach ciąży, które charakteryzują się niepowodzeniem w rozwoju kręgosłupa oraz niepełnym uformowaniem rdzenia kręgowego i struktur, które go chronią.
Zwykle uraz ten występuje na końcu kręgosłupa, ponieważ jest to ostatnia część kręgosłupa, która się zamyka, tworząc wypukłość na plecach dziecka i może być związana na przykład z niedoborem kwasu foliowego u matki w ciąży.
Rozszczep kręgosłupa może być ukryty, gdy nie powoduje problemów u dziecka, lub torbielowaty, w której dziecko może mieć paraliż kończyn dolnych lub np. Nietrzymanie moczu i stolca.
Rozszczep kręgosłupa nie ma lekarstwa, ale można go leczyć operacyjnie, aby przywrócić i zamknąć ubytek w kręgosłupie, co nie zawsze rozwiązuje powikłania choroby. Fizjoterapia rozszczepu kręgosłupa jest również ważną pomocą terapeutyczną, promującą niezależność dziecka.
Możliwe przyczyny
Przyczyny rozszczepu kręgosłupa nie są jeszcze w pełni znane, ale uważa się, że są one związane z czynnikami genetycznymi lub niedoborem kwasu foliowego u matki, cukrzycą matki, niedoborem cynku u matki i spożyciem alkoholu w pierwszych 3 miesiącach ciąży.
Rodzaje i objawy rozszczepu kręgosłupa
Rodzaje rozszczepu kręgosłupa obejmują:
1. Ukryty rozszczep kręgosłupa
Ukryty rozszczep kręgosłupa charakteryzuje się niepełnym zamknięciem kręgosłupa, bez udziału rdzenia kręgowego i struktur, które go chronią. Może pozostać niezauważona i generalnie nie ma problemów neurologicznych i występuje częściej w dolnej części kręgosłupa, między kręgami L5 i S1, z nieprawidłową obecnością włosów i plamą w tym obszarze. Dowiedz się więcej o ukrytym rozszczepie kręgosłupa;
2. Torbielowaty rozszczep kręgosłupa
Torbielowaty rozszczep kręgosłupa charakteryzuje się niecałkowitym zamknięciem kręgosłupa, obejmującym rdzeń kręgowy i chroniące go struktury poprzez wypukłość na plecach dziecka. Można go podzielić na:
- Opuchlizna oponowa , która jest najłagodniejszą postacią torbielowatego rozszczepu kręgosłupa, ponieważ występ na plecach dziecka obejmuje tylko struktury chroniące rdzeń kręgowy, pozostawiając rdzeń kręgowy wewnątrz kręgów, jak zwykle. Wypukłość jest pokryta skórą iw tym przypadku dziecko nie ma problemów neurologicznych, ponieważ przewodzenie impulsów nerwowych przebiega normalnie;
- Przepuklina oponowo-rdzeniowa , która jest najcięższą postacią torbielowatego rozszczepu kręgosłupa, ponieważ występ na plecach dziecka zawiera struktury chroniące rdzeń kręgowy i jego część. Wypukłość nie jest zakryta skórą, jest otwarta iw tym przypadku dziecko ma problemy neurologiczne, ponieważ nie dochodzi do transmisji impulsów nerwowych.
Zatem przepuklina oponowo-rdzeniowa może powodować problemy, takie jak paraliż nóg, zmiany czucia poniżej zmiany, problemy z poruszaniem się, nietrzymanie moczu i stolca oraz problemy z nauką.
Często przepuklina oponowo-rdzeniowa jest związana z wodogłowiem, czyli zwiększeniem ilości płynu mózgowo-rdzeniowego w mózgu.
Jak przebiega leczenie
Leczenie rozszczepu kręgosłupa zależy od jego rodzaju, a ukryty rozszczep kręgosłupa w większości przypadków nie wymaga leczenia. W przypadku torbielowatego rozszczepu kręgosłupa leczenie polega na operacji, którą należy wykonać w pierwszych dniach życia dziecka, aby ponownie wprowadzić wszystkie struktury wewnątrz kręgosłupa i zamknąć ubytek kręgosłupa. Jednak ta operacja nie zawsze jest w stanie zapobiec niektórym problemom neurologicznym.
W przepuklinie oponowo-rdzeniowej krótko po urodzeniu do operacji dziecko musi leżeć na brzuchu, tak aby otwarte uszkodzenie zostało przykryte okładami nasączonymi solą fizjologiczną, aby zapobiec infekcji.
W przypadku rozszczepu kręgosłupa z wodogłowiem operacja jest również wykonywana w celu odprowadzenia nadmiaru płynu z mózgu do jamy brzusznej, aby zapobiec lub zmniejszyć konsekwencje.
Oprócz zabiegu chirurgicznego bardzo ważną opcją leczenia jest fizjoterapia torbielowatego rozszczepu kręgosłupa. Procedura ta ma na celu pomóc dziecku w zachowaniu jak największej niezależności, pomagając mu chodzić lub korzystać z wózka inwalidzkiego, zapobiegać rozwojowi przykurczów i deformacji oraz kontrolować mięśnie pęcherza i jelita.
