Stan wegetatywny występuje, gdy dana osoba nie śpi, ale nie jest przytomna i nie wykonuje żadnego dobrowolnego ruchu, a zatem nie rozumie lub nie wchodzi w interakcję z tym, co się wokół niej dzieje. Tak więc, chociaż osoba w stanie wegetatywnym często otwiera oczy, zwykle jest to po prostu mimowolna reakcja organizmu, niekontrolowana przez jego własną wolę.
Ten stan zwykle pojawia się, gdy następuje bardzo wyraźny spadek funkcji mózgu, który jest wystarczający tylko do utrzymania mimowolnych ruchów, takich jak oddychanie i bicie serca. Tak więc, chociaż bodźce zewnętrzne, takie jak dźwięki, nadal docierają do mózgu, osoba nie może ich interpretować, a zatem nie reaguje.
Stan wegetatywny występuje częściej u osób, które doznały rozległych uszkodzeń mózgu, na przykład w najcięższych przypadkach uderzeń w głowę, guza mózgu lub udaru.
Objawy stanu wegetatywnego
Oprócz braku świadomości i niezdolności do interakcji z tym, co go otacza, osoba w stanie wegetatywnym może również wykazywać inne objawy, takie jak:
- Otwieraj i zamykaj oczy w ciągu dnia;
- Powolne ruchy oczu;
- Żuć lub połykać, inaczej niż podczas posiłku;
- Wydawać ciche dźwięki lub jęki;
- Napnij mięśnie, gdy słyszysz bardzo głośny dźwięk lub gdy skóra powoduje ból;
- Produkcja łez.
Ten rodzaj ruchu ma miejsce z powodu prymitywnych reakcji w ludzkim ciele, ale często są one mylone przez dobrowolne ruchy, szczególnie przez krewnych osoby dotkniętej chorobą, co może prowadzić do przekonania, że osoba ta uzyskała przytomność i nie jest już w stanie wegetatywnym.
Jaka jest różnica od śpiączki
Główna różnica między śpiączką a stanem wegetatywnym polega na tym, że w śpiączce osoba nie wydaje się obudzona, a zatem nie ma otwierania oczu ani mimowolnych ruchów, takich jak ziewanie, uśmiechanie się lub wydawanie cichych dźwięków.
Dowiedz się więcej na temat śpiączki i tego, co dzieje się z osobą w śpiączce.
Czy stan wegetatywny jest uleczalny?
W niektórych przypadkach stan wegetatywny jest uleczalny, zwłaszcza gdy trwa krócej niż miesiąc i ma odwracalną przyczynę, taką jak zatrucie, lub trwa krócej niż 12 miesięcy, na przykład w wyniku uderzenia. Jednak gdy stan wegetatywny jest spowodowany uszkodzeniem mózgu lub brakiem tlenu, gojenie może być trudniejsze i może nawet nie zostać osiągnięte.
Jeśli stan wegetatywny utrzymuje się dłużej niż 6 miesięcy, zwykle uważa się, że jest to trwały lub trwały stan wegetatywny, a im więcej czasu mija, tym mniejsza szansa na wyleczenie. Ponadto po 6 miesiącach, nawet jeśli dana osoba wyzdrowieje, jest bardzo prawdopodobne, że wystąpią u niej poważne następstwa, takie jak trudności z mówieniem, chodzeniem lub rozumieniem.
Główne przyczyny stanu wegetatywnego
Przyczyny stanu wegetatywnego są zwykle związane z urazami lub zmianami w funkcjonowaniu mózgu, z których najważniejsze to:
- Silne uderzenia w głowę;
- Poważne wypadki lub upadki;
- Krwotok mózgowy;
- Tętniak lub udar;
- Guz mózgu.
Ponadto choroby neurodegeneracyjne, takie jak choroba Alzheimera, również mogą zaburzać normalne funkcjonowanie mózgu i dlatego, choć jest to rzadsze, mogą również stanowić podstawę stanu wegetatywnego.
Jak przebiega leczenie
Nie ma specyficznego leczenia stanu wegetatywnego, dlatego leczenie należy zawsze dostosować do rodzaju objawu, który przedstawia każda osoba, a także do przyczyn, które były przyczyną stanu wegetatywnego. Tak więc, jeśli występują krwotoki mózgowe, konieczne jest na przykład ich zatrzymanie.
Ponadto, ponieważ osoba w stanie wegetatywnym nie jest w stanie wykonywać codziennych czynności, takich jak na przykład kąpiel lub jedzenie, zaleca się pozostanie w szpitalu, aby pożywienie było wprowadzane bezpośrednio do żyły, unikając w ten sposób niedożywienie i dbanie o higienę codziennie.
W niektórych przypadkach, szczególnie gdy istnieje duże prawdopodobieństwo wyzdrowienia, lekarz może również zalecić bierną fizjoterapię, w której fizjoterapeuta regularnie porusza rękami i nogami pacjenta, aby zapobiec degradacji mięśni i utrzymać mięśnie. funkcjonalne połączenia.
