Zaburzenie zachowania to zaburzenie psychologiczne, które można zdiagnozować w dzieciństwie, w którym dziecko ma samolubne, agresywne i manipulacyjne postawy, które mogą bezpośrednio wpływać na jego wyniki w szkole oraz w jego relacjach z rodziną i przyjaciółmi.
Chociaż diagnoza jest częstsza w dzieciństwie lub w okresie dojrzewania, zaburzenia zachowania można również zidentyfikować od 18 roku życia, stając się określane jako zaburzenie aspołeczne, w którym osoba zachowuje się obojętnie i często narusza prawa innych. ludzie. Naucz się rozpoznawać antyspołeczne zaburzenie osobowości.
Jak zidentyfikować
Rozpoznanie zaburzenia zachowania musi być dokonane przez psychologa lub psychiatrę na podstawie obserwacji różnych zachowań, które może prezentować dziecko, i które muszą trwać co najmniej 6 miesięcy, zanim można będzie postawić diagnozę zaburzenia zachowania. Główne objawy wskazujące na to zaburzenie psychiczne to:
- Brak empatii i troski o innych;
- Bunt i buntownicze zachowanie;
- Częste manipulacje i kłamstwa;
- Częste obwinianie innych ludzi;
- Mała tolerancja na frustrację, często przejawiająca drażliwość;
- Agresywność;
- Groźne zachowanie, na przykład możliwość rozpoczęcia walki;
- Częsta ucieczka z domu;
- Kradzież i / lub kradzież;
- Zniszczenie mienia i wandalizm;
- Okrutne postawy wobec zwierząt lub ludzi.
Ponieważ zachowania te odbiegają od tego, czego oczekuje się od dziecka, ważne jest, aby dziecko zostało zabrane do psychologa lub psychiatry, gdy tylko przedstawi on jakiekolwiek sugestywne zachowanie. Dzięki temu możliwa jest ocena zachowania dziecka i postawienie diagnozy różnicowej pod kątem innych zaburzeń psychicznych lub związanych z rozwojem dziecka.
Jak powinno wyglądać leczenie
Leczenie powinno opierać się na zachowaniach prezentowanych przez dziecko, ich intensywności i częstotliwości i powinno być realizowane głównie poprzez terapię, w ramach której psycholog lub psychiatra ocenia zachowania i stara się zidentyfikować przyczynę oraz zrozumieć motywację. W niektórych przypadkach psychiatra może zalecić stosowanie niektórych leków, takich jak stabilizatory nastroju, leki przeciwdepresyjne i przeciwpsychotyczne, które pozwalają na samokontrolę i poprawę zaburzeń zachowania.
W przypadku poważnego zaburzenia zachowania, w którym dana osoba stanowi zagrożenie dla innych osób, wskazane jest skierowanie jej do ośrodka terapeutycznego, aby odpowiednio popracować nad jego zachowaniem, a tym samym poprawić to zaburzenie.
