Dysautonomia lub dysfunkcja autonomiczna to termin medyczny używany do opisania stanu, który upośledza różne funkcje organizmu, ponieważ powoduje zmiany w autonomicznym układzie nerwowym. System ten składa się z mózgu i nerwów i jest odpowiedzialny za mimowolne ruchy ciała, takie jak bicie serca, kontrola oddechu, czynność nerek i rozszerzenie źrenic.
Objawy dysautonomii nie zawsze są widoczne, jednak mogą pojawić się takie objawy jak zawroty głowy, omdlenia, duszności, nadmierne zmęczenie, niezdolność do stania, problemy ze wzrokiem, zawroty głowy, a nawet utrata pamięci. Tak więc, ponieważ objawy te są wspólne w innych sytuacjach, można je pomylić z innymi chorobami.
Zmiana ta nie ma konkretnych przyczyn, ale może się zdarzyć z powodu następstw takich chorób jak cukrzyca, fibromialgia, amyloidoza, porfiria, urazy i uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego. Rozpoznanie dysautonomii ustala się na podstawie badania klinicznego przeprowadzonego przez neurologa lub kardiologa oraz testów genetycznych, ponieważ nie ma lekarstwa, ale można zastosować terapie i leki w celu złagodzenia objawów.
Główne objawy
Objawy dysautonomii mogą być różne w zależności od typu, różnić się w zależności od osoby i nie zawsze są możliwe do zaobserwowania. Ponieważ jednak choroba ta powoduje zmiany w układzie nerwowym, może prowadzić do pojawienia się takich objawów jak:
- Zawroty głowy;
- Półomdlały;
- Nagła duszność;
- Słabe mięśnie;
- Niezdolność do stania;
- Nudności i wymioty;
- Problemy ze wzrokiem;
- Utrata pamięci;
- Nagłe zmiany nastroju;
- Wrażliwość na światło;
- Kołatanie serca;
- Trudność w wykonywaniu ćwiczeń fizycznych;
- Nadmierne drżenie.
Niektóre oznaki dysautonomii są identyfikowane tylko przy użyciu określonych urządzeń lub testów, którymi może być spadek ciśnienia, wzrost lub spadek częstości akcji serca, spadek ciśnienia krwi, problemy z utrzymaniem temperatury ciała i obniżenie poziomu cukru we krwi.
Diagnoza tego stanu może zostać postawiona przez neurologa lub kardiologa poprzez analizę tych objawów i poprzez testy uzupełniające, takie jak testy genetyczne, które służą do identyfikacji zmian w genach organizmu.
Możliwe przyczyny
Dysautonomia może pojawić się u osób w każdym wieku, płci lub rasy, ale niektóre jej typy mogą występować częściej u kobiet, na przykład zespół częstoskurczu ortostatycznego posturalnego. Przyczyny tej zmiany nie są dobrze określone, ale może ona wynikać z innych chorób, takich jak cukrzyca, amyloidoza, fibromialgia, szpiczak mnogi, porfiria, urazy i urazy ośrodkowego układu nerwowego.
Niektóre sytuacje mogą również prowadzić do pojawienia się dysautonomii, na przykład nadmierne spożywanie alkoholu i niektórych leków, takich jak leki przeciwdepresyjne, przeciwnadciśnieniowe, przeciwpsychotyczne lub przeciwnowotworowe, ale takie przypadki są rzadsze. Zobacz więcej innych chorób, które mogą być spowodowane nadmiernym spożywaniem napojów alkoholowych.
Jakie są rodzaje
Dysautonomia to stan, który powoduje zmiany w autonomicznym układzie nerwowym i może objawiać się na różne sposoby, przy czym główne typy to:
- Zespół częstoskurczu ortostatycznego posturalnego: opiera się na pojawieniu się objawów, takich jak zawroty głowy, przyspieszenie akcji serca, ostra duszność i ból w klatce piersiowej, dotyczy głównie młodszych kobiet, poniżej 40 roku życia;
- Omdlenie neurokardiogenne: jest to najczęstszy typ, prowadzi do pojawienia się ciągłego omdlenia;
- Dysautonomia rodzinna: jest bardzo rzadka, występuje tylko u potomków Żydów aszkenazyjskich;
- Zanik wieloukładowy: obejmuje najcięższy typ, w którym objawy są podobne do choroby Parkinsona iz czasem nasilają się;
- Dysrefleksja autonomiczna: dotyka głównie osób, które miały uraz rdzenia kręgowego.
Innym rodzajem dysautonomii jest autonomiczna neuropatia cukrzycowa, która pojawia się w wyniku zmian wywołanych cukrzycą i wpływa na nerwy kontrolujące serce, prowadząc do pojawienia się problemów z regulacją temperatury ciała, stężenia glukozy we krwi, ciśnienia krwi i funkcjonowania pęcherza. a także może powodować zaburzenia erekcji. Dowiedz się, jak leczy się neuropatię autonomiczną.
Jak przebiega leczenie
Dysautonomia jest poważną chorobą i nie można jej wyleczyć, dlatego leczenie opiera się na działaniach wspomagających i łagodzeniu objawów, które można wykonać poprzez sesje fizjoterapeutyczne wzmacniające ruch ciała, zajęcia z logopedią, jeśli osoba mają trudności z połykaniem i terapią z psychologiem, aby pomóc osobie poradzić sobie z tym schorzeniem.
W niektórych przypadkach, ponieważ dysautonomia powoduje utratę równowagi i spadek ciśnienia krwi, lekarz może zalecić pić więcej niż 2 litry wody dziennie, stosować dietę wysokosolną i stosować leki, takie jak fludrokortyzon.
