Radikulopatia charakteryzuje się uszkodzeniem lub upośledzeniem jednego lub więcej nerwów i ich korzeni nerwowych przechodzących przez kręgosłup, prowadząc do pojawienia się objawów, takich jak ból, mrowienie, uczucie wstrząsu i osłabienia kończyn, jak ból spowodowany zajęciem nerwu kulszowego, na przykład.
Nerwy i korzenie nerwowe są częścią układu nerwowego i są odpowiedzialne za przenoszenie informacji między mózgiem a kończynami ciała, takich jak wrażliwość, siła i ruch. Ogólnie rzecz biorąc, radikulopatia jest spowodowana uciskiem korzeni nerwowych, spowodowanym chorobami, takimi jak przepuklina krążka międzykręgowego lub artroza kręgosłupa, ale może również wynikać z innych przyczyn, takich jak zapalenie, niedokrwienie, uraz kręgosłupa lub naciekanie przez guz.
Może to dotyczyć dowolnej lokalizacji kręgosłupa, jednak częściej występuje w okolicy lędźwiowej i szyjnej, a leczenie odbywa się zgodnie z jego przyczyną, w tym fizjoterapię, stosowanie leków przeciwbólowych lub przeciwzapalnych przeciwbólowych oraz w przypadkach poważniejsza operacja.
Objawy, które mogą się pojawić
Główne objawy radikulopatii zależą od zajętego nerwu, przez większość czasu dotyczą okolicy szyjnej lub lędźwiowej i obejmują:
- Ból;
- Mrowienie;
- Uczucie drętwienia;
- Zmniejszone odruchy;
- Atropia miesni.
Oprócz tego, że są zlokalizowane w kręgosłupie, objawy radikulopatii zwykle promieniują do miejsc na ciele, które są unerwione przez uszkodzony nerw, takich jak ramiona, dłonie, nogi lub stopy. Ten obszar, który odpowiada unerwieniu nerwu, nazywany jest dermatomem. Dowiedz się więcej o tym, czym są dermatomy i gdzie się znajdują.
Ból i inne objawy zwykle nasilają się w sytuacjach, w których występuje zwiększona kompresja nerwów, na przykład kaszel. Ponadto w najcięższych przypadkach może wystąpić spadek siły lub nawet paraliż odpowiedniego regionu.
Częstym przykładem radikulopatii jest ból nerwu kulszowego , zwany także rwą kulszową, który zwykle jest spowodowany uciskiem korzeni tego nerwu znajdującego się jeszcze w kręgosłupie, ale który może promieniować wzdłuż całej ścieżki nerwu w nodze. Dowiedz się więcej o określaniu sposobu leczenia bólu nerwu kulszowego.
Główne przyczyny
Głównymi przyczynami radikulopatii są:
- Dyski przepuklinowe;
- Zwężenie kanału kręgowego;
- Artroza kręgosłupa, znana również jako spondyloartroza;
- Masy w szpiku, takie jak guzy lub ropnie;
- Infekcje, takie jak na przykład półpasiec, kiła, HIV, wirus cytomegalii lub gruźlica;
- Radikulopatia cukrzycowa;
- Niedokrwienie, spowodowane zmianami w przepływie krwi, na przykład w zapaleniu naczyń;
- Stany zapalne, takie jak te, które występują na przykład w przypadkach ostrej i przewlekłej zapalnej poliradikuloneuropatii demielinizacyjnej lub w sarkoidozie.
Ponadto radikulopatia może być spowodowana wypadkiem, który powoduje poważne urazy kręgosłupa.
Jak potwierdzić
Aby zdiagnozować radikulopatię, lekarz musi zidentyfikować objawy, przeprowadzić ocenę fizyczną, wykryć główne punkty bólu i zlecić badania, takie jak radiografia lub rezonans magnetyczny kręgosłupa, w celu wykrycia zmian w kręgosłupie, zidentyfikowania dotkniętego nerwu i jego przyczyny.
Badanie elektrroneuromyografii (ENMG) może być przydatne w wielu przypadkach, ponieważ ocenia obecność zmian chorobowych, które wpływają na nerwy i mięśnie, będąc w stanie zarejestrować przewodzenie impulsu elektrycznego w nerwie. Ten test jest szczególnie wskazany, gdy istnieje wątpliwość co do przyczyny objawów i może potwierdzić, czy występuje nawet uszkodzenie nerwu lub czy występują inne rodzaje chorób neurologicznych. Dowiedz się więcej o tym, jak to się robi i wskazaniach do elektrroneuromyografii.
Jak przebiega leczenie
Leczenie radikulopatii uzależnione jest od przyczyny wskazanej przez ortopedę lub neurochirurga i obejmuje fizjoterapię z ćwiczeniami rozciągającymi, manipulacjami kręgów i wzmacnianiem mięśni, co może prowadzić do wyleczenia objawów lub przynajmniej uwolnij ich.
Dodatkowo lekarz może wskazać na stosowanie leków przeciwbólowych, takich jak Paracetamol, Dipyrone, Tramal czy Kodeina, bądź leków przeciwzapalnych, jak np. Diklofenak, ketoprofen czy nimesulid w celu uśmierzenia bólu i dyskomfortu.
U osób z przewlekłym bólem można również stosować inne leki w celu polepszenia kontroli bólu i innych chorób towarzyszących, takich jak bezsenność i depresja, a są to: leki przeciwdepresyjne, takie jak amitryptylina; leki przeciwdrgawkowe, takie jak gabapentyna i pregabalina; lub środki zwiotczające mięśnie, takie jak cyklobenzapryna.
W cięższych przypadkach lekarz może zalecić operację, szczególnie w przypadku odbarczenia korzenia nerwu.
