Choroba zapalna miednicy, znana również jako PID, jest stanem zapalnym, które powstaje w pochwie i postępuje, wpływając na macicę, jajowody i jajniki, rozprzestrzeniając się na dużą powierzchnię miednicy i najczęściej jest wynikiem zakażenie, które nie zostało odpowiednio leczone.
DIP można sklasyfikować według jego nasilenia jako:
- Etap 1: Zapalenie błony śluzowej macicy i jajowodów, ale bez infekcji otrzewnej;
- Etap 2: Zapalenie rurek z infekcją otrzewnej;
- Etap 3: zapalenie jajowodów z zamknięciem jajowodów lub zajęciem jajowodów i nienaruszonym ropniem;
- Etap 4: pęknięty ropień jajnika lub ropna wydzielina w jamie.
Choroba ta dotyka głównie aktywną seksualnie młodzież i młodzież, z kilkoma partnerami seksualnymi, którzy nie używają prezerwatyw i utrzymują nawyk wewnętrznego mycia pochwy.
Pomimo tego, że jest zwykle związany z infekcjami przenoszonymi drogą płciową, PID może być również związany z innymi sytuacjami, takimi jak założenie wkładki domacicznej lub endometrioza, czyli sytuacja, w której tkanka endometrium rośnie poza macicą. Dowiedz się więcej o endometriozie.
Objawy choroby zapalnej miednicy mniejszej
Choroba zapalna miednicy może być bardzo subtelna, a kobiety nie zawsze są w stanie dostrzec jej oznaki i objawy, co sprzyja namnażaniu się mikroorganizmów i powoduje większe zapalenie okolicy narządów płciowych. W niektórych sytuacjach można zidentyfikować pewne oznaki i objawy, takie jak:
- Gorączka równa lub wyższa niż 38 ° C;
- Ból brzucha podczas badania palpacyjnego;
- Krwawienie z pochwy poza miesiączką lub po stosunku;
- Żółtawa lub zielonkawa wydzielina z pochwy o nieprzyjemnym zapachu;
- Ból podczas intymnego kontaktu, szczególnie podczas menstruacji.
Najbardziej narażone na tego typu zapalenia są kobiety w wieku od 15 do 25 lat, które nie używają prezerwatyw przez cały czas, mają kilku partnerów seksualnych oraz takie, które mają nawyk korzystania z prysznica pochwowego, który zmienia florę pochwy sprzyjając rozwojowi chorób.
Główne przyczyny
Choroba zapalna miednicy jest zwykle związana z namnażaniem się mikroorganizmów i brakiem odpowiedniego leczenia. Główną przyczyną PID są mikroorganizmy przenoszone drogą płciową, które w takich przypadkach mogą być wynikiem na przykład rzeżączki lub chlamydii.
Ponadto PID może rozwinąć się w wyniku infekcji przy porodzie, wprowadzenia skażonych przedmiotów do pochwy podczas masturbacji, umieszczenia wkładki wewnątrzmacicznej krócej niż 3 tygodnie, endometriozy lub po wykonaniu biopsji endometrium lub łyżeczkowania macicy.
Rozpoznanie zapalenia miednicy mniejszej nie zawsze jest łatwe, ale można to zrobić za pomocą badań krwi i badań obrazowych, takich jak USG miednicy lub przezpochwowe.
Jak wygląda leczenie
Leczenie choroby zapalnej miednicy mniejszej można przeprowadzić stosując antybiotyki doustnie lub domięśniowo przez około 14 dni. Ponadto ważny jest odpoczynek, brak intymnego kontaktu podczas leczenia, nawet z prezerwatywą, która pozwala na zagojenie się tkanek, oraz usunięcie wkładki, jeśli ma to zastosowanie.
Przykładem antybiotyku na zapalenie miednicy mniejszej jest azytromycyna, ale mogą być również wskazane inne, takie jak lewofloksacyna, ceftriakson, klindamycyna lub ceftriakson. Podczas leczenia zaleca się, aby partner seksualny był również leczony, nawet jeśli nie ma objawów, aby uniknąć ponownego zakażenia i może być konieczny zabieg chirurgiczny w celu leczenia zapalenia jajowodów lub drenowania ropni. Dowiedz się, jak odbywa się leczenie DIP.
