Gronkowce odpowiadają grupie bakterii Gram-dodatnich, które mają okrągły kształt, występują w skupiskach, podobnie jak kiść winogron, a rodzaj nazywa się Staphylococcus .
Bakterie te są naturalnie obecne u ludzi bez żadnych objawów choroby. Jednak gdy układ odpornościowy jest niedorozwinięty, jak u noworodków, lub jest osłabiony np. Chemioterapią lub starością, bakterie Staphylococcus mogą dostać się do organizmu i wywołać chorobę.
Główne gatunki
Gronkowce to małe, nieruchome bakterie skupione w skupiskach, które naturalnie występują u ludzi, zwłaszcza na skórze i błonach śluzowych, nie wywołując żadnych chorób. Większość gatunków gronkowców jest fakultatywnie beztlenowych, to znaczy mogą rosnąć w środowisku z tlenem lub bez.
Gatunki Staphylococcus można podzielić na dwie grupy w zależności od obecności lub braku enzymu koagulazy. Tak więc gatunki posiadające ten enzym nazywane są koagulazą dodatnią, przy czym Staphylococcus aureus jest jedynym gatunkiem w tej grupie, a gatunki, które ich nie mają, nazywane są gronkowcami koagulazoujemnymi, których głównymi gatunkami są Staphylococcus epidermidis i Staphylococcus saprophyticus .
1. Staphylococcus aureus
Staphylococcus aureus lub Staphylococcus aureus jest rodzajem Staphylococcus zwykle w śluzówce i ludzi, zwłaszcza w jamie ustnej i nosa, nie powodujące choroby. Jednak gdy układ odpornościowy jest osłabiony, S. aureus może dostać się do organizmu i spowodować infekcje, które mogą być łagodne, takie jak zapalenie mieszków włosowych lub ciężkie, takie jak na przykład posocznica, które mogą zagrażać życiu człowieka. .
Bakterię tę można również łatwo znaleźć w środowisku szpitalnym i może powodować poważne infekcje, które są trudne do leczenia z powodu nabytej oporności drobnoustroju na różne antybiotyki.
Staphylococcus aureus może wejść do organizmu przez rany lub igieł, zwłaszcza w przypadku hospitalizowanych osób używających narkotyków wstrzykiwań lub którzy muszą podjąć regularne zastrzyki z penicyliny, na przykład, ale może być również przekazywane z osoby na osobę poprzez bezpośredni kontakt lub za pomocą kropelek powietrza obecnych podczas kaszlu i kichania.
Infekcja Staphylococcus aureus jest identyfikowana za pomocą testów mikrobiologicznych, które można wykonać na dowolnym materiale, czyli na wydzielinie z rany, moczu, ślinie lub krwi. Ponadto identyfikację S. aureus można przeprowadzić za pomocą koagulazy, ponieważ jest to jedyny gatunek Staphylococcus, który ma ten enzym i dlatego jest nazywany koagulazą dodatnią. Zobacz więcej na temat identyfikacji S. aureus .
Główne objawy: Objawy zakażenia S. aureus różnią się w zależności od rodzaju zakażenia, postaci zakażenia i stanu pacjenta. Zatem może wystąpić ból, zaczerwienienie i obrzęk skóry, gdy bakterie namnażają się na skórze lub wysoka gorączka, ból mięśni, ból głowy i ogólne złe samopoczucie, co zwykle wskazuje, że bakteria jest obecna we krwi.
Jak przebiega leczenie: Leczenie zakażenia Staphylococcus aureus różni się w zależności od profilu wrażliwości na środki przeciwdrobnoustrojowe, który może się różnić w zależności od osoby i szpitala, w którym się znajdujesz. Ponadto lekarz bierze pod uwagę stan zdrowia pacjenta i prezentowane przez niego objawy, a także inne infekcje, które mogą wystąpić. Zwykle lekarz zaleca stosowanie metycyliny, wankomycyny lub oksacyliny przez 7 do 10 dni.
2. Staphylococcus epidermidis
Staphylococcus epidermidis lub S. epidermidis oraz S. aureus występuje zazwyczaj w skórze, nie powoduje jakichkolwiek infekcji. Jednak S. epidermidis można uznać za oportunistyczne, ponieważ jest zdolny do wywoływania choroby, gdy układ odpornościowy jest osłabiony lub niedorozwinięty, jak na przykład u noworodków.
S. epidermidis jest jednym z drobnoustrojów izolowanych u pacjentów hospitalizowanych, ponieważ jest naturalnie obecny w skórze, często uważane za pojedyncze zanieczyszczenia próbki. Jednak S. epidermidis jest powiązany z dużą liczbą zakażeń w środowisku szpitalnym ze względu na jego zdolność do kolonizacji urządzeń wewnątrznaczyniowych, dużych ran, protez i zastawek serca i może być związany na przykład z posocznicą i zapaleniem wsierdzia.
Zdolność do kolonizacji sprzętu medycznego sprawia, że mikroorganizm ten jest odporny na kilka antybiotyków, co może skomplikować leczenie infekcji i zagrozić życiu.
Potwierdzenie zakażenia S. epidermidis występuje, gdy co najmniej dwie posiewy krwi są dodatnie dla tego mikroorganizmu. Ponadto możliwe jest odróżnienie S. aureus od S. epidermidis za pomocą testu koagulazowego, w którym Staphylococcus epidermidis nie ma enzymu nazywanego koagulazą ujemną. Dowiedz się, jak identyfikuje się Staphylococcus epidermidis.
Główne objawy: Objawy zakażenia Staphylococcus epidermidis pojawiają się zwykle tylko wtedy, gdy bakteria znajduje się we krwi, na przykład z wysoką gorączką, bólem głowy, złym samopoczuciem, dusznością lub trudnościami w oddychaniu i niskim ciśnieniem krwi. .
Sposób leczenia: Leczenie zakażenia S. epidermidis różni się w zależności od rodzaju zakażenia i cech izolowanego mikroorganizmu. W przypadku, gdy infekcja jest związana np. Z kolonizacją wyrobów medycznych, wskazana jest wymiana wyrobów, a tym samym eliminacja bakterii.
Po potwierdzeniu infekcji lekarz może również wskazać zastosowanie antybiotyków, takich jak np. Wankomycyna i ryfampicyna.
3. Staphylococcus saprophyticus
Saprophyticus , Staphylococcus lub S. saprophyticus jak S. epidermidis , jest uważana za gronkowców koagulazo-ujemnych, jest konieczne przeprowadzenie dalszych badań w celu rozróżnienia tych dwóch gatunków, takich jak potwierdzenie nowobiocyny, która jest antybiotykiem S. saprophyticus jest normalnie odporna, a S. epidermidis jest wrażliwa.
Bakteria ta występuje naturalnie na skórze i okolicach narządów płciowych, nie powodując żadnych objawów. Jednak w przypadku zachwiania równowagi mikrobioty narządów płciowych S. saprophyticus powoduje zakażenie dróg moczowych, zwłaszcza u kobiet, ponieważ bakteria ta jest zdolna do przylegania do komórek układu moczowego kobiet w wieku rozrodczym.
Główne objawy: Objawy zakażenia S. saprophyticus są takie same, jak w przypadku infekcji dróg moczowych, na przykład ból i trudności w oddawaniu moczu, mętny mocz, uczucie braku możliwości opróżnienia pęcherza i utrzymująca się niska gorączka.
Jak przebiega leczenie: Leczenie zakażenia S. saprophyticus przeprowadza się przy użyciu antybiotyków, takich jak Trimethoprim. Jednak leczenie antybiotykami powinno być wskazane przez lekarza tylko w przypadku wystąpienia objawów, w przeciwnym razie może to sprzyjać pojawieniu się opornych bakterii.
